Przedszkole nr 10 w Nysie

7 przykazań rodziców buntownika.

Choć trudno w to uwierzyć, ale nawet największy awanturnik w głębi ducha marzy o tym, aby zasłużyć na pochwałę rodziców. Pomóż mu w tym. Przyczyna złego zachowania jest prosta. Maluch nie nauczył się jeszcze, jak inaczej może rozładować emocje. Kopie, gryzie i wrzeszczy, ile ma tchu w płucach, bo tylko w taki sposób umie dać wyraz swojej frustracji, zmęczeniu, albo bezsilności.  

W takich chwilach dziecko nie potrzebuje wojskowego drylu, ale miłości, cierpliwości oraz jasnej informacji, co zrobić, aby wyładować emocje, nie raniąc przy tym innych. Twój sposób postępowania wpływa na zachowanie dziecka. Co zatem robić,gdy ono wybucha gniewem?

1. Powstrzymaj się od szufladkowania
„Ty wieczny marudo”, „Łobuziaku”, „Kłótniku”
- takie słowa nie pomogą ci wychować malucha na optymistycznego, szczęśliwego i pewniejszego siebie człowieka. Wprost przeciwnie, dziecko słysząc te w gruncie rzeczy upokarzające określenia, w końcu naprawdę uwierzy, że się do niczego nie nadaje.  

Wtedy może mu zabraknąć motywacji, aby się starać.

2. Bądź konsekwentna
Im jaśniejsze zasady postępowania, tym łatwiej ich przestrzegać. Dlatego nigdy nie zamieniaj swojego „nie” w „tak” czy „ale tylko raz”. Dzięki twojej stanowczości maluch dowiaduje się, że w jego świecie panują niezmienne reguły. A z kolei wiedza wzmacnia poczucie bezpieczeństwa u dziecka.

3. Przymruż oko
Nie traktuj zbyt poważnie wybuchów złości dziecka, bo najpewniej nie są one kwestią jego charakteru, ale wieku. 3- 4 letni awanturnik wcale nie musi wyrosnąć na wiecznie skwaszonego człowieka, 3- 4 letnia histeryczka nie musi histeryzować gdy dorośnie. Pamiętaj jednak, że atak nie jest skierowany przeciwko tobie, ale przeciw własnym emocjom dziecka.

4. Ścisz głos
Jeśli będziesz zwracać się do dziecka podniesionym głosem, ono na pewno się nie uspokoi - a ty zezłościsz się jeszcze bardziej. Nie przekrzykuj więc wrzeszczącego malucha, poczekaj z mówieniem, aż dziecko będzie musiało zaczerpnąć powietrza. Mów powoli, nie nakazuj, nie zakazuj, tylko tłumacz.

5. Bądź wyrozumiała
Nie przykładaj do kilkulatka własnych norm. Dzieci czują i myślą w odmienny sposób niż dorośli. Biją, szczypią, gryzą, nie mając pojęcia,, że to boli (mogą nawet myśleć, że ciebie tak samo to bawi jak je). Maluch nie jest złośliwy, a to, co ty uznajesz za jego agresję, czasem jest dla niego jedynym sposobem wyładowania zbyt silnych emocji. Zamiast strofować znajdź przyczynę złego humoru dziecka i usuń ją.

6. Pozwól decydować.
Małego niejadka nie pytaj, czy chce jeść tylko raczej co woli na śniadanie: kaszkę czy kanapkę. Kiedy dziecko ma poczucie, że w pewnych sprawach samo decyduje, w innych łatwiej idzie na kompromis. Skończ też z zabranianiem „dla zasady”. Mów maluchowi, co robić, zamiast czego nie robić.

7. Nie oddawaj.
Gdy dziecko krzyczy, nie pozwól sobie na to samo. Kiedy gryzie i bije, powstrzymaj się od odpłacania pięknym za nadobne. Nigdy nie dopuść, aby nerwy wzięły górę i to nie tylko z tego powodu, że po prostu nie wolno bić dzieci ani krzyczeć na nie, albo też dlatego, że jest to najzwyczajniej w świecie nieskuteczne. Dziecko zauważa jedynie, że przesyłasz mu sprzeczne informacje : ”Mama mówi, że nie wolno bić, ale sama to robi”